Kerst en Oud & Nieuw

We zijn al weer een aardig eindje gevorderd in het nieuwe jaar 2011. Wat gaat alles toch snel. Laat ik even teruggaan naar Kerst 2010. Wat een geweldig feest was dat dit keer.

Voor het eerst konden we het binnen vieren, in onze nieuwe activiteitenhal. Dus hadden we een “boom” opgetuigd, alle pakjes stiekem ingepakt en ’s avonds laat onder die boom gelegd. De volgende ochtend was iedereen heel blij verrast!                                                                                                   

Na een sfeervolle kerstviering kreeg iedereen het pakje met zijn/haar naam erop en kon het uitpakken beginnen. Daarna werd er vanzelfsprekend gespeeld en de cadeautjes van de anderen bekeken. Er werd gegeten en gedronken, al met al was het geweldig!

Ook kregen de kinderen een soort stereotoren voor in de activiteitenhal, deze speelt Cd’s, MP3, cassettebandjes en radio. Met oud en nieuw was het dus ook dolle pret! Er werd gedanst en gezongen en lekker gesmuld.

Iedereen was het er over eens: zoiets hadden ze nog nooit beleefd, leve de activiteitenhal en de sponsor die dit alles mogelijk heeft gemaakt!

Droogte

Januari was ouderwets heet en droog, met een harde wind. Momenteel zijn de eerste buien gevallen, maar het wil nog niet echt gaan regenen. We bidden voor regen, want anders kunnen we geen eten verbouwen. Dat is hard nodig, want de prijzen voor eten en goederen stijgen de pan uit. In een maand tijd was er een inflatie van maar liefst 11%!

Schoolperikelen

In februari begonnen de scholen weer aan hun nieuwe schooljaar. Onze basisschool doet het enorm goed. We hebben een heel nieuw team van leerkrachten, de voorzitter van de LindA Foundation is de directeur geworden. Zo is er altijd voldoende toezicht. Het team is erg enthousiast en toen ik de school bezocht zag ik leuke aangeklede klassen, blije kinderen en goede resultaten van het examen dat halverwege het trimester werd afgenomen.

Voorste rij: de nachtwaker; Judith, P4; Caroline, P3 en waarnemend hoofd van de school; Kevin, P1; zittend de directeur, John Ogwang Alele; Vicky, de kokkin. Achterste rij: verscholen achter Judith staat Isaac, onze schoolassistent; met de bril op, het hoofd van de school Isaac Olima, P2; Dennis, P6; Ludovicus, P5; Dick, P7 en Jozina. 

De gemiddelde middelbare school hier is waarlijk een ramp. Men laat de kinderen om 4 uur ’s ochtends opstaan, dan aankleden en naar de klas waar ze huiswerk moeten maken voor de les begint. Om 7 uur krijgen ze dan een kop thee en om 8 uur beginnen de lessen. Als ze geluk hebben, afhankelijk van welke school ze bezoeken, krijgen ze rond 10 uur een kop pap. Om 12.30 is er dan de lunchpauze, waar ze bonen en maïspap krijgen. Om 14.00 gaan de lessen weer door en om 17.00 is het lesprogramma voorbij. Om 18.00 eten, wederom bonen en maïspap (polenta). Om 19.00 gaan ze weer naar de klas om huiswerk te maken en om 21.30 mogen ze eindelijk uitrusten en zich klaarmaken voor het slapen gaan. Om 23.00 uur gaan de lichten uit.

Oeganda is echt een voorbeeld van hoe het niet moet: te weinig slaap en te eenzijdig eten voor jonge kinderen, die in de groei zijn. De ouders van de basisschoolkinderen vragen ons herhaaldelijk of we ook geen middelbare school kunnen beginnen. Tja, we kunnen maar 1 ding tegelijk hè, we zijn beperkt in onze middelen.

Omdat alles zo schrikbarend duur wordt, hebben we jammer genoeg moeten besluiten de kinderen uit het S.O.S. scholingsprogramma, dus zij, die nog bij familie wonen, na hun middelbare school niet verder te ondersteunen. Dus voor hun beroepsopleiding moeten ze ergens anders sponsoring vinden. Het is niet anders. “Onze” kinderen uit House of Grace gaan in krappe tijden toch voor. Degenen die nu nog een dergelijke opleiding volgen, mogen het wel afmaken.

Pech onderweg

Zomaar een dag bij de LindA Foundation:

Een tijdje terug gingen wij, Patrick, Felix, Kenneth en ik, naar de Ikwera Negri School voor de gehandicapten in Aduku, Apac. Zo’n 35 km over de gebruikelijke route, alleen was die weg één groot wasbord vol kuilen en dus onbegaanbaar. We kozen de omweg, 30 km over de grote weg en 50 km over een onverharde weg door de bush. We hebben een Toyota Carib uit 1991 tot onze beschikking als vervoermiddel. Deze is hard aan vernieuwing toe, maar ja, het geld ontbreekt.

Felix, doof, maar sinds kort ook iets horend, en Kenneth, een epileptische jongen, waren geaccepteerd op bovengenoemde school. Felix voor timmeren en Kenneth voor naaien. Ze waren dolblij. Dus, wagen volgeladen en daar gingen we dan. Met hun matrassen, koffers, jerrycans, emmers en schoolmaterialen. We gingen laat op weg, omstreeks 16.00 uur, omdat de auto de hele dag in de garage had doorgebracht. We dachten dat we het nog wel zouden redden om weer thuis te zijn voordat het donker werd, om 19.15 uur.

Zijn we halverwege de onverharde weg en ja hoor: de auto hield er mee op. Jongens uit de auto, ik uit de auto en achter het stuur, en duwen maar. Warempel, we kregen de auto weer aan de praat. Iedereen er weer in en wij vlug door naar de school. Daar kwamen we uiteindelijk om 18.30 uur aan.

Alle kinderen vlogen op ons af, want ze kennen ons daar, 2 dove meisjes zijn er ook leerling. De directeur werd geroepen, die vroeg zich al af waar we toch bleven. Na alle administratieve zaken te hebben afgehandeld en de jongens te hebben geïnstalleerd in hun bed in de slaapzaal konden we dan terug naar huis. Het was ondertussen 20.00 uur geworden. Ja, ja, we keken elkaar aan en verklaarden onszelf voor gek, om zo’n hachelijke thuisreis in het donker door de bush te gaan ondernemen, maar ja, wat moesten we anders. Het zou wel goed komen, zei Patrick.

We waren nog geen 10 km onderweg en de auto stopte weer! Geen mens te zien om te duwen. Maar, we stonden op een heuveltje. Patrick stapte uit, met zijn hand aan het stuur, rennend met de auto en warempel: hij startte weer. Hij sprong er gauw in en we gingen verder. Na 25 km gebeurde hetzelfde. Toen was er geen heuveltje en we keken elkaar aan: wat nu? Op enige afstand dachten we een lichtje te zien. Het bleken 2 fietsers te zijn, mannen, die dachten dat we gevaarlijk waren. Gelukkig waren ze te overtuigen en ze waren bereid te komen duwen. De auto sloeg weer aan en gelukkig bereikten we toen ongehinderd de grote weg. In elk geval waren we weer in de bewoonde wereld. Nog 2 keer kreeg die auto dezelfde kuren, maar gelukkig waren er toen altijd mensen in de buurt die konden duwen. Thuis aangekomen en toeterend om de wacht te waarschuwen om de poort open te doen, zei de auto: en nu bekijk je het maar. Maar goed, we waren gelukkig thuis. Het was rond 22.30 uur en iedereen was razend ongerust geweest, dus blijdschap alom.

Bezoek Nederland

In februari en maart was ik in Nederland voor medische controle.

Op het ROC Eindhoven, locatie Bakel, hadden de eerstejaars studenten verpleegkunde een actie voor ons werk gehouden en daarmee een mooi bedrag opgehaald. Ik was uitgenodigd om dit in ontvangst te nemen. Het was erg leuk om de leerlingen en leerkrachten te ontmoeten en hen over ons werk te vertellen.

Tot slot

Ik wens u alvast een fijne zomer toe en wil graag alle mensen die onze stichting een warm hart toedragen hartelijk bedanken voor hun donaties.

Tot slot nog een dringende oproep. Wij zijn op zoek naar:

• Mensen die een kind willen sponsoren;
• Mensen die een fondsenwervingsactiviteit willen organiseren;
• Mensen die ons bestuur willen versterken (secretariaat);
• Mensen die onze CD aan de man te willen brengen;
• Mensen die op een andere manier iets willen doen om de weeskinderen in Noord Oeganda te helpen!

Heeft u een paar uurtjes over? Aarzel dan niet en neem contact met ons op!

Een hartelijke groet uit Lira van Jozina.